Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 1 grudnia 2016 r. I PK 297/15, stwierdza, że „w świetle art. 723 k.c. dopuszczalne jest – podobnie jak w przypadku wszystkich świadczeń jednorazowych podzielnych – oznaczenie przez strony umowy zwrotu przedmiotu pożyczki zarówno przez wykonanie zobowiązania w całości, jak i sukcesywnie w częściach (ratach). O chwili, w której przedmiot pożyczki powinien być zwrócony, przesądza zatem w pierwszej kolejności treść umowy. W wypadku, gdy zwrot przedmiotu pożyczki oznaczony został przez strony umowy w częściach (ratach), to staje się on wymagalny z upływem terminów ustalonych dla poszczególnych rat, chyba że w umowie postanowiono inaczej.”
Sąd Okręgowy w Kaliszu w wyroku z dnia 28 marca 2013 r., sygn. akt I C 1681/12 wskazał, iż: „Powyższy 3 letni termin przedawnienia znajduje również zastosowanie w sytuacji gdy kredytobiorcą był konsument, ze względu na fakt, iż w przypadku kredytu udzielanego przez bank, mamy do czynienia z roszczeniem związanym z prowadzoną działalnością gospodarczą. Odnośnie terminu, od którego zaczyna biec przedawnienie należy odwołać się do art. 120 § 1 k.c., w myśl którego bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Wskazać przy tym należy, że bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne, czyli gdy minął termin jego płatności. Zatem poszczególne raty kredytu przedawniają się po upływie trzech lat licząc od dnia, w którym rata powinna zostać spłacona zgodnie z zawartą umową kredytową, w związku z czym okres przedawnienia biegnie tu oddzielnie w stosunku do każdej z rat.
Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 lutego 1991 r. sygn. akt III CRN 500/90 stwierdził, że: „Przedawnienie roszczeń ogólnie uregulowane w art. 120 § 1 k.c. rozpoczyna bieg od dnia wymagalności. Ustawa nie definiuje tego pojęcia, a w doktrynie przyjmuje się zgodnie, że należy przez wymagalność rozumieć stan, w którym wierzyciel ma prawną możliwość żądania zaspokojenia przysługującej mu wierzytelności. Jest to stan potencjalny, o charakterze obiektywnym, którego początek następuje od chwili, w której wierzytelność zostaje uaktywniona. Wówczas też następuje początek biegu przedawnienia i dopuszczalności potrącenia (art. 498 § 1 k.c.).
Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 23 lutego 2016 r. sygn. akt I Aca 744/15 stwierdził, że: „Pojęcie świadczenia wymagalnego należy wiązać z takim świadczenie, które istnieje i którego wierzyciel może żądać i dochodzić od dłużnika. Termin zapłaty świadczenia rzutuje natomiast na kwestię powstania dalszego roszczenia wierzyciela – o zapłatę odsetek, czyli roszczenia o charakterze akcesoryjnym do roszczenia głównego.”