Należy mieć na uwadze fakt, iż zgodnie z ugruntowaną doktryną i orzecznictwem, określone w art. 286 k.k. przestępstwo oszustwa jest przestępstwem umyślnym zaliczanym do tzw. celowościowej odmiany przestępstw kierunkowych. Ustawa wymaga aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym w przypadku oszustwa jest osiągnięcie korzyści majątkowej. Sprawca podejmując działania musi mieć wyobrażenie pożądanej dla niego sytuacji, która stanowić ma rezultat jego zachowania. Powyższe ujęcie znamion strony podmiotowej wyklucza więc możliwość popełnienia oszustwa z zamiarem ewentualnym.
Wskazać należy, że istnienie nieuregulowanych zobowiązań, z jakiegokolwiek w istocie tytułu, drugiej strony umowy nie może jednoznacznie przesądzać o istnieniu po tejże stronie zamiaru popełnienia przestępstwa celem poprawy kondycji finansowej prowadzonego przedsiębiorstwa. Nie każda przecież, nawet nierzetelna realizacja stosunku zobowiązaniowego oznacza automatycznie zrealizowanie znamion oszustwa (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu, sygn. II AKa 231/19, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi, sygn. II AKa 167/08). Należy pamiętać, że muszą tu bowiem nastąpić inne okoliczności przedmiotowe związane z zachowaniem się sprawcy w okresie uzyskania dyspozycji majątkowej, które będą jednoznacznie przesądzać o z góry powziętym zamiarze niewykonania danego zobowiązania.