Orzekając rozwód, Sąd na podstawie art. 57 k.r.o. orzeka także, czy i który z małżonków ponosi winę rozkładu pożycia.
W świetle art. 23 k.r.o., małżonkowie są zobowiązani do wspólnego pożycia, do wzajemnej pomocy oraz wierności i współdziałania dla dobra rodziny, którą przez swój związek założyli. Inaczej rzecz ujmując, winni się powstrzymywać od takich działań bądź zaniechań, które prowadzą do osłabienia każdej z więzi małżeńskich.
Wina małżonka w rozkładzie pożycia może być następstwem naruszenia przez niego obowiązków wynikających z przepisów prawa rodzinnego recypujących te akceptowane powszechnie zasady moralne (w szczególności art. 23, 24, 27 k.r.o.).
Na gruncie przepisów rozwodowych, należy za zawinione uznać działanie lub zaniechanie będące wyrazem woli małżonka, które naruszając obowiązki określone przepisami, prowadzi do rozkładu pożycia małżeńskiego. Do przypisania małżonkowi winy nie jest konieczne, by zamiarem małżonka było objęte określone działanie lub zaniechanie, zmierzające do rozkładu pożycia, lecz wystarczy możliwość przewidywania znaczenia skutków danego działania lub zaniechania naruszającego przepisy prawa.
Podkreślenia wymaga, iż przy ustalaniu winy za rozpad pożycia małżeńskiego nie można rozróżnić winy większej i winy mniejszej. Małżonek, który zawinił jedną z wielu (kilku) przyczyn rozkładu pożycia, musi być uznany za współwinnego, chociażby drugi małżonek dopuścił się wielu i to cięższych przewinień. Niedopuszczalna jest bowiem kompensata wzajemnych przewinień (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2000 roku, V CKN 323/00, LEX nr 52485).