Przede wszystkim wskazać należy, że artykuł 200 § 2 k.p.k. precyzuje elementy opinii biegłego. Cztery pierwsze punkty opinii odnoszą się do jej strony formalnej, wskazując, że musi ona zawierać w przypadku opinii indywidualnej:
1) imię, nazwisko, stopień i tytuł naukowy, specjalność i stanowisko zawodowe biegłego;
2) imiona i nazwiska oraz pozostałe dane innych osób, które uczestniczyły w przeprowadzeniu ekspertyzy, ze wskazaniem czynności dokonanych przez każdą z nich;
3) czas przeprowadzonych badań oraz datę wydania opinii;
4) podpisy wszystkich biegłych, którzy uczestniczyli w wydaniu opinii.
Jak wynika bowiem z „Metodyki pracy biegłego psychiatry, psychologa oraz seksuologa w sprawach karnych i nieletnich oraz wykroczeń” [wyd. 4. Krzysztof Eichstaedt, Piotr Gałecki, Andzej Depko] do uchybień przy wydawaniu opinii zalicza się to, że:
- pkt 12 – biegli nie brali czynnego udziału w trakcie całej obserwacji sądowo – psychiatrycznej, np. korzystając w czasie trwania obserwacji z urlopu wypoczynkowego lub nie byli obecni przy badaniu ambulatoryjnym podejrzanego
Ustawodawca przewidział wymóg powołania co najmniej dwóch biegłych psychiatrów w celu wydania opinii o stanie zdrowia psychicznego (zob. K. Eichstaedt, Orzekanie…, s. 12). Sformułowanie użyte w treści normy prawnej wskazuje jednoznacznie, że może być to większa liczba biegłych, ale nie jest dopuszczalne opiniowanie przez jednego biegłego. Dodatkowym wymogiem jest to, że nie tylko stosowane są tu ogólne zasady dotyczące wyłączania biegłych, lecz także istnieje zakaz sporządzania opinii przez biegłych pozostających ze sobą w związku małżeńskim czy też innym stosunku, który mógłby wywołać uzasadnioną wątpliwość co do ich samodzielności. Wydaje się, że takie sformułowanie powoduje konieczność przyjęcia, że każdy z biegłych musi mieć nieskrępowaną niezależną od drugiego biegłego możliwość opiniowania (postanowienie SN z 27.01.1973 r., III KZ 234/72, OSNKW 1973/5, poz. 64), która jest mocą domniemania ustawowego niewzruszalnego wyłączona wobec biegłych pozostających ze sobą w związku małżeńskim. W innych zaś sytuacjach musi być to inny stosunek nasuwający taką wątpliwość w konkretnej sprawie. Ma więc ona charakter wysoce ocenny (Hofmański, Sadzik, Zgryzek, Kodeks, t. 1, 2011, s. 1154). Dla przykładu może być to podległość służbowa (Stefański, Zabłocki, Kodeks, t. 1, 2003, s. 554), choć nie zawsze taka sytuacja będzie wykluczała możliwość opiniowania.
Biegli wydający opinię wydają jedną wspólną opinię, a nie opiniują odrębnie. Choć ustawodawca nie przewidział wprost takiego rozumienia przepisu, wydaje się, że orzecznictwo pomimo wątpliwości piśmiennictwa (za dwiema opiniami – K. Marszał, Przebieg…, s. 220–224, za jedną opinią – Grzegorczyk, Kodeks, t. 1, 2014, s. 723, za decydującą rolą organu procesowego – Z. Doda, A. Gaberle, Dowody…, s. 135–136) opowiada się za koniecznością wydania jednej opinii wspólnej przez tych dwóch biegłych (zob. wyrok SN z 9.03.1995 r., II KRN 255/94, Prok. i Pr.-wkł. 1995/6, poz. 13). Okoliczność taka wynika również z wykładni innych przepisów prawa, wszak nie istnieje żaden przepis wykluczający wydanie opinii w jednej sprawie (dwóch różnych) przez biegłych pozostających ze sobą w związku małżeńskim. Dopuszczalne jest zatem wydanie opinii np. niejasnej i powołanie innego biegłego, który wyda nową opinię, a przepisy o wyłączeniu biegłego nakazują ustalić stosunek biegłego do sprawy i jej stron, a nie do innego biegłego (por. uwagi do art. 196).