Właściwa selekcja jest kluczowym warunkiem powodzenia programów stosowania dozoru elektronicznego. Głównym kryterium tej selekcji jest oczywiście całokształt okoliczności związanych z osobą skazanego, wpływających na jego prognozę kryminologiczną – jego postawa, właściwości osobiste, sytuacja życiowa, środowisko rodzinne i domowe, sytuacja majątkowa itd. Ustalając, czy do osiągnięcia celów kary pozbawienia wolności wystarczające będzie odbycie jej w formie dozoru elektronicznego (art. 43la § 1 pkt 2 k.k.w.), należy mieć na uwadze cele tej kary określone w art. 67 k.k.w. Kodeks karny wykonawczy przewiduje znacznie węższy zakres celów wykonywania kary pozbawienia wolności niż dyrektywy wymiaru kary wymienione w art. 53 § 1 k.k., a więc celów, którym ma służyć wymiar kary. W postępowaniu wykonawczym „znika” stopień winy, stopień społecznej szkodliwości czynu, a także społeczne oddziaływanie kary. Podstawowym celem wykonywania kary pozbawienia wolności jest cel zapobiegawczy i wychowawczy, a więc to, co jest nazywane prewencją szczególną. Został on jednoznacznie wyartykułowany w art. 67 k.k.w. jako wzbudzanie w skazanym woli współdziałania w kształtowaniu jego społecznie pożądanych postaw, w szczególności poczucia odpowiedzialności oraz potrzeby przestrzegania porządku prawnego, a zatem powstrzymania się od powrotu do przestępstwa. Jest to cel niejako perspektywiczny, dalekosiężny, mający szansę realizacji w przyszłości, po odbyciu kary.
Wymóg rozważenia względów bezpieczeństwa, stopnia demoralizacji, a także innych szczególnych okoliczności w sprawie o zezwolenie na odbywanie kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego i ocena, czy nie przemawiają one za potrzebą osadzenia skazanego w zakładzie karnym, ma zagwarantować wyeliminowanie skazanych, którzy mogą na wolności stanowić niebezpieczeństwo dla społecznie chronionych wartości.
Przy uwzględnianiu „stopienia demoralizacji” skazanego jako jednej z przesłanek oceny, czy zasadne jest udzielenie mu zezwolenia na odbywanie kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego (art. 43 la § 2 k.k.w.), należy mieć na uwadze jego pojemność. Przyjmuje się, że demoralizacja uzewnętrznia się w różnorodnych negatywnych zachowaniach naruszających przyjęte normy prawne i społeczne. Z tego też względu konieczna jest ocena, na ile stopień tak rozumianej demoralizacji umożliwia wykonanie kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego.