artykuł 212 § 3 k.k. przewiduje możliwość orzeczenia nawiązki wobec sprawcy przestępstwa zniesławienia, popełnionego zarówno w typie podstawowym, jak i kwalifikowanym. Powołany przepis wymienia dwa podmioty (pokrzywdzonego, Polski Czerwony Krzyż) oraz cel społeczny wskazany przez pokrzywdzonego (nie może on zatem wskazać konkretnej osoby – M. Kalitowski [w:] O. Górniok [i in.], Kodeks karny…, s. 702) popełnionym przestępstwem zniesławienia, na rzecz którego sąd może orzec nawiązkę. Dokonując w tym zakresie wyboru, sąd winien dać pierwszeństwo pokrzywdzonemu. Uzasadnione to jest nie tylko wykładnią art. 212 § 3, który wśród podmiotów uprawnionych do uzyskania nawiązki wymienia na pierwszym miejscu pokrzywdzonego. Istotne znaczenie ma również wzgląd na cele postępowania karnego, którym jest m.in. uwzględnienie prawnie chronionych interesów osoby pokrzywdzonej przy jednoczesnym poszanowaniu jej godności (art. 2 § 1 pkt 3 k.p.k.) – M. Łukaszewicz, A. Ostapa, Nawiązka…, s. 88. Zastrzeżenie to ma szczególne znaczenie w sytuacji, gdy zarzut zniesławiający doprowadził do zaistnienia w dobrach pokrzywdzonego szkody, np. nastąpiła utrata zaufania (M. Kalitowski [w:] O. Górniok [i in.], Kodeks karny…, s. 702). Maksymalna wysokość nawiązki wynosi 100 000 zł (art. 48).
nawiązka w postępowaniu karnym #adwokat #Radom
